حسدورزان یوسف بامدادان

به فکر دینه خرم طبع و شادان

زبان پر مهر و سینه کینه اندیش

چو گرگان نهان در صورت میش

به دیدار پدر احرام بستند

به زانوی ادب پیشش نشستند

در زرق و تملق باز کردند

ز هر جایی سخن آغاز کردند

که: «از خانه ملالت خاست ما را

هوای رفتن صحراست ما را

اگر باشد اجازت، قصد داریم

که فردا روز در صحرا گذاریم

برادر، یوسف، آن نور دو دیده

ز کم سالی به صحرا کم رسیده

چه باشد که ش به ما همراه سازی

به همراهی ش ما را سرفرازی؟»

چو یعقوب این سخن بشنید از ایشان

گریبان رضا پیچید از ایشان

بگفتا: «بردن او کی پسندم؟

کز آن گردد درون اندوه مندم

از آن ترسم کزو غافل نشینید

ز غفلت صورت حالش نبینید

درین دیرینه دشت محنت انگیز

کهن گرگی بر او دندان کند تیز»

چو آن افسونگران آن را شنیدند

فسون دیگر از نو دردمیدند

که: «آخر ما نه ز آن سان سست راییم،

که هر ده تن به گرگی بس نیاییم»

چو ز ایشان کرد یعقوب این سخن گوش

ز عذر انگیختن گردید خاموش

به صحرا بردن یوسف رضا داد

بلا را در دیار خود صلا داد